1- چاقی چیست؟

در افراد چاق نسبت چربی بدن به‌طور غیرعادی بالا و خطرناک می‌باشد. برای اندازه‌گیری چاقی، محققان معمولاً از فرمولی مبتنی بر وزن و قد به نام شاخص توده (جرم) بدنی (BMI یا Body Mass Index) استفاده می‌نمایند. نسبت BMI عبارت است از وزن بدن (برحسب کیلوگرم) تقسیم بر مربع قد (برحسب متر). با استفاده از BMI، به‌‌جای آنکه تنها از وزن بدن استفاده شود، مقیاس دقیق‌تری از چاقی به‌دست می‌آید.

در رهنمود‌هایی که انستیتو ملی بهداشت (NIH یا National Institutes of Health) تهیه نموده است، بزرگسالان 20 ساله و مسن‌تر بر اساس BMI خود در یکی از چهار طبقه زیر قرار می‌گیرند:

1- کم‌تر از 18.5 کم وزن

2- 18.5-24.9 سالم

3- 29-25 اضافه وزن

4- بیشتر از 30 چاق

برای تعیین طبقه BMI می‌توان از نمودار زیر استفاده نمود. (قد را اندازه بگیرید، و در عرض نمودار حرکت نمایید تا به وزن مناسب دست یابید.)

 

شاخص توده بدنی بزرگسالان 20 ساله و مسن‌تر

وزن بدن (برحسب پوند)

چاق BMI>30

دارای اضافه وزن BMI 25 – 29.9

وزن مناسب BMI 18.5 – 24.9

کم وزن BMI < 18.5

در افرادی که اضافه وزن دارند یا چاق هستند، در مقایسه با اشخاصی که در طبقه وزن مناسب قرار می‌گیرند، خطر بروز بسیاری از بیماری‌ها، از جمله دیابت، بالا بودن فشار خون، بیماری‌های قلبی عروقی، سکته مغزی، و انواع خاصی از سرطان بیش‌تر است. چاقی باعث می‌شود انتظار عمر کاهش یابد.

2- چه چیزی باعث چاقی می‌شود؟

کارشناسان نتیجه گرفته‌اند که علل اصلی چاقی سبک زندگی بی‌تحرک و مصرف مقدار بسیار زیاد غذاهای پرکالری است:

سبک زندگی بی‌تحرک: محققان متوجه شده‌اند بین فقدان فعالیت بدنی و چاقی همبستگی شدید وجود دارد.

رژیم غذایی: رژیم‌غذایی حاوی مقدار زیادی کالری و یا چربی یکی از عوامل مهم در چاق شدن می‌باشد.

3- دانشمندان درباره رابطه بین چاقی و سرطان به چه چیزهایی پی برده‌اند؟

در سال 2001، کارشناسان به این نتیجه رسیدند که سرطان‌های روده بزرگ، پستان (پس از یائسگی)، لایه درونی رحم (دیواره یا جدار رحم)، کلیه، و مری با چاقی مرتبط می‌باشند. در برخی از مطالعات هم گزارش شده است که بین چاقی و سرطان‌های کیسه صفرا، تخمدان، و لوزالمعده پیوند‌هایی وجود دارد.

ممکن است 25 تا 30 درصد از چند سرطان عمده، یعنی سرطان‌های روده بزرگ و پستان (پس از یائسگی) و لایه درونی رحم و کلیه و مری، به دلیل چاقی و بی‌تحرکی بدن ایجاد شود.

با پیشگیری از افزایش وزن بدن می‌توان خطر تعداد زیادی از سرطان‌ها را کاهش داد. کارشناسان توصیه می‌کنند مردم به خوردن غذا‌های مناسب و انجام فعالیت‌های بدنی عادت کنند تا از اضافه وزن و چاقی پیشگیری نمایند. به آنهایی که هم اینک اضافه وزن داشته یا چاق هستند توصیه می‌شود از افزایش بیش‌تر وزن بدن خود اجتناب کنند، و با استفاده از رژیم‌غذایی کم کالری و انجام نرمش بدنی وزن خود را کم‌تر کنند. حتی کاهش وزن به میزان تنها 5 تا 10 ده درصد هم ممکن است فواید بهداشتی به همراه داشته باشد.

4- آیا چاقی خطر سرطان پستان را افزایش می‌دهد؟

تأثیر چاقی بر سرطان پستان به وضعیت یائسگی زنان بستگی دارد. قبل از یائسگی، خطر بروز سرطان پستان در زنان چاق، در مقایسه با زنانی که وزن بدن آنها مناسب است، کم‌تر می‌باشد. اما، پس از یائسگی، خطر بروز این سرطان در زنان چاق 1.5 برابر خطر مربوطه در زنانی می‌باشد که از وزن بدن مناسبی برخوردارند.

پس از یائسگی هم، خطر مرگ زنان چاق در اثر سرطان پستان، در مقایسه با زنان لاغر، بیش‌تر است.

به‌نظر می‌آید چاقی خطر سرطان پستان را تنها در زنان یائسه‌ای افزایش می‌دهد که از هورمون‌های یائسگی استفاده نمی‌کنند. در بین زنانی که از هورمون‌های یائسگی استفاده می‌نمایند، بین زنان چاق و زنانی که از وزن مناسب برخوردارند، از نظر خطر سرطان پستان، تفاوت معنی‌داری وجود ندارد.

تصور می‌شود هم افزایش خطر ابتلا به سرطان پستان و هم مرگ‌ومیر ناشی از آن پس از یائسگی ناشی از افزایش سطح استروژن در زنان چاق باشد. قبل از یائسگی، تخمدان‌ها منبع اصلی استروژن هستند. اما استروژن در بافت چربی هم تولید می‌شود و، پس از یائسگی، هنگامی‌که تخمدان‌ها دیگر استروژن تولید نمی‌کنند، بافت چربی مهم‌ترین منبع استروژن می‌شود. سطح استروژن در زنان یائسه سنگین وزن 50 تا 100 درصد بیش‌تر از زنان یائسه لاغر است. بنابراین، در زنان سنگین وزن بافت‌های حساس به استروژن در معرض تحریک استروژن قرار می‌گیرند، و این امر به رشد سریع‌تر تومورهای پستانی منجر می‌شود که به استروژن واکنش نشان می‌دهند.

یک عامل دیگر مرتبط با بالاتر بودن نرخ مرگ‌ومیر در اثر سرطان پستان در زنان چاق این است که احتمال ردیابی (آشکارسازی) سرطان پستان، در مرحله‌ای دیرتر، در زنان چاق، در مقایسه با زنان لاغر، بیش‌تر است. علت این امر این است که ردیابی تومور پستان در زنان چاق، در مقایسه با زنان لاغر، مشکل‌تر می‌باشد.

مطالعاتی که در ایالات متحده درباره چاقی و سرطان پستان در زنان متعلق به گروه‌های اقلیت به عمل آمده است محدود می‌باشد. شواهدی در دست است که، در بین زنان سیاه‌پوست آمریکایی، خطر مرتبط با چاقی وجود نداشته یا کم‌تر از خطر موجود برای جمعیت‌های دیگر باشد. اما در یک گزارش اخیر مشخص شد، در زنان سیاه‌پوست آمریکایی که دارای BMI بالا می‌باشند، احتمال اینکه سرطان پستان در زمان تشخیص در مرحله پیشرفته باشد بیش‌تر است. محققان، در یک گزارش دیگر، نشان دادند احتمال بروز سرطان پستان در زنان چاق سفیدپوست اسپانیولی نژاد دوبرابر احتمال بروز این بیماری در زنان اسپانیولی نژادی است که چاق نیستند، ولی این محققان در میزان خطر برای زنان اسپانیولی نژاد چاق در پیش از زمان یائسگی و پس از آن تفاوتی مشاهده نکردند.

در مطالعاتی که پیش‌بینی‌کننده‌های بروز سرطان پستان را بررسی شده‌اند، مشخص شده است که افزایش وزن بدن در دوره بزرگسالی نامتناقض‌ترین و قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده بروز این بیماری می‌باشد.

ممکن است توزیع چربی در بدن نیز بر خطر سرطان پستان تأثیر نماید. در زنانی که در شکم آنها مقدار زیادی چربی وجود دارد، خطر سرطان پستان بیش‌تر از زنانی است که چربی بدنشان در قسمت بالایی ران‌ها، کپل‌ها، و در قسمت‌های پایینی اندام‌های انتهایی (دست‌ها و پا‌ها) توزیع شده است. نتایج حاصل از مطالعات درباره تأثیر چربی، در مقایسه با مطالعاتی که در مورد افزایش وزن یا BMI صورت گرفته است، بسیار متناقض‌تر می‌باشد.

5- آیا چاقی باعث افزایش خطر سرطان رحم می‌شود؟

چاقی در تمام موارد با سرطان رحم (لایه داخلی رحم) مرتبط بوده است. خطر بروز این بیماری در زنان چاق دو تا چهار برابر زنانی است که از وزن مناسب برخوردارند، و این امر ربطی به وضعیت یائسگی ندارد. محققان نشان داده‌اند که این خطر در بین زنانی که اضافه وزن دارند هم افزایش می‌یابد. برآورد شده است که چاقی باعث تقریباً 40 درصد از موارد سرطان لایه داخلی رحم در جوامع ثروتمند می‌باشد.

مشخص نیست که چرا چاقی یک عامل خطر ابتلا به سرطان لایه داخلی رحم است؛ اما عنوان کرده‌اند که قرار گرفتن در معرض هورمون‌ها در تمام طول عمر، و بالا بودن سطح استروژن و انسولین در زنان چاق، احتمالاً عوامل کمک‌کننده در ایجاد این بیماری می‌باشند.

6- آیا چاقی خطر سرطان روده بزرگ را افزایش می‌دهد؟

سرطان روده بزرگ در افرادی که چاق هستند بیش‌تر بروز می‌کند تا در آنهایی که وزن بدنشان مناسب است. در مردانی که BMI بالا دارند، در تمام موارد افزایش خطر سرطان روده بزرگ را گزارش نموده‌اند. اما مشخص شده است که رابطه بین BMI و خطر سرطان روده بزرگ در زنان ضعیف‌تر می‌باشد، یا چنین رابطه‌ای وجود ندارد.

برخلاف سرطان پستان و لایه داخلی رحم، به‌نظر می‌آید استروژن، در کل، از زنان در برابر سرطان روده بزرگ حفاظت می‌کند. اما چاقی و سطح استروژن موجود، در تأثیرگذاری بر خطر سرطان روده بزرگ نیز برهم‌کنش نشان می‌دهند. در زنانی که دارای BMI بالا هستند و در دوره پیش از یائسگی یا پس از آن به سر می‌برند و استروژن دریافت می‌کنند، خطر سرطان روده بزرگ افزایش می‌یابد و شبیه خطر این بیماری در مردانی می‌شود که BMI بالا دارند. برعکس، در زنانی که BMI بالا دارند و در دوره پس از یائسگی به سر می‌برند و استروژن دریافت نمی‌کنند، خطر بروز سرطان روده بزرگ افزایش نمی‌یابد.

شواهدی در دست است که امکان دارد چاقی شکم در مورد خطر سرطان روده بزرگ مهم‌تر باشد. در مردان، بالا بودن BMI معمولاً با چربی شکم مرتبط است. در زنان، احتمال اینکه چربی در قسمت بالایی ران‌ها، و کپل‌ها توزیع شود بیش‌تر است. به این ترتیب، ممکن است در مورد خطر سرطان روده بزرگ، دو مقیاس چربی شکم و نسبت کمر به قسمت بالایی ران یا پیرامون کمر، پیش‌بینی‌کننده‌های بهتری درباره خطر سرطان روده بزرگ باشند. اما تا به‌حال در تعداد معدودی بررسی، نسبت‌های کمر به قسمت بالایی ران در زنان با خطر سرطان روده بزرگ مقایسه شده است. در یک بررسی که به واقع افزایش خطر سرطان روده بزرگ در بین زنانی مشاهده شد که نسبت دور کمر به دور قسمت بالایی ران در آنها بالا بود، مشخص شد این ارتباط تنها در بین زنان غیرفعال وجود دارد، و این امر حاکی از آن است که ممکن است بالا بودن سطح فعالیت بدنی تأثیرات افزایش چربی شکم را خنثی نماید.

برای توضیح اثر مضر چاقی بر خطر سرطان روده بزرگ، تعدادی مکانیسم پیشنهاد شده است. یکی از فرضیات عمده این است که امکان دارد بالا بودن سطح انسولین، یا فاکتور‌های رشد مرتبط با انسولین، در افراد چاق باعث پیشبرد ایجاد تومور شوند.

7- آیا چاقی خطر سرطان کلیه را افزایش می‌دهد؟

در مطالعات به عمل آمده همواره بین نوعی سرطان کلیه (کارسینوم سلول کلیوی) و چاقی در زنان رابطه‌ای مشاهده شده است، و در برخی از بررسی‌ها مشخص شده است خطر این سرطان در بین زنان چاق دو تا چهار برابر این خطر در زنانی است که وزن بدن مناسبی دارند.

نتایج مطالعاتی که مردان را هم دربرداشته‌اند متغیرتر است، و از وجود رابطه‌ای مشابه نتایج به‌دست آمده در زنان، تا رابطه‌ای ضعیف، و تا عدم وجود هرگونه رابطه‌ای بین این دو، تغییر می‌کند. در یک تجزیه و تحلیل جامع (که در این نوع تحلیل چند بررسی با هم ادغام می‌شود و به‌صورت یک گزارش واحد در می‌آید)، که در آن مشخص شد رابطه‌ای یکسان بین ‌این نوع سرطان و چاقی در زنان و مردان وجود دارد، برآورد شد که خطر سرطان کلیه در شخصی که اضافه وزن دارد 36 درصد و در کسی که چاق است 84 درصد از آنهایی که وزن مناسبی دارند بیش‌تر است.

مکانیسم‌هایی که ممکن است از طریق آنها خطر سرطان سلول کلیوی افزایش یابد کاملاً مشخص نیست. یکی از مکانیسم‌های احتمالی، افزایش قرار گرفتن در معرض استروئید‌های جنسی استروژن و آندروژن است.

8- آیا چاقی خطر سرطان مری یا معده را افزایش می‌دهد؟

احتمال بروز نوعی سرطان مری به نام آدنوکارسینوم مری در افرادی که اضافه وزن دارند و در اشخاص چاق دو برابر کسانی است که از وزن مناسب برخوردارند. در مورد سرطان کاردیای معده یا Gastric Cardia Cancer (نوعی سرطان معده که در مجاورت مری شروع می‌شود) میزان این افزایش خطر کم‌تر است. در اکثر بررسی‌های به عمل آمده در مورد نوعی دیگر از سرطان مری به نام سرطان سلول سنگفرشی، افزایشی در خطر این سرطان که به چاقی ربط داشته باشد مشاهده نشده است. همچنین، کسانی که اضافه وزن دارند، سیگار یا سیگارت می‌کشند، و سن آنها از 59 سال کم‌تر است، با افزایش خطر آدنوکارسینوم مری مواجه می‌باشند.

مکانیسم‌هایی که از طریق آنها خطر آدنوکارسینوم مری و سرطان کاردیای معده در اثر چاقی افزایش می‌یابد کاملاً مشخص نیست. یکی از مکانیسم‌های عمده‌ای که پیشنهاد کرده‌اند این می‌باشد که ممکن است افزایش جریان برگشتی معدی ناشی از چاقی خطر بروز این سرطان‌ها را افزایش می‌دهد. اما در تعداد معدود مطالعاتی که این موضوع بررسی شده است، در کسانی که در آنها جریان برگشتی معدی وجود داشت و در افرادی که در آنها این جریان وجود نداشت، خطر مرتبط با BMI مشابه بود.

9- آیا چاقی خطر سرطان پروستات را افزایش می‌دهد؟

در اکثر بیش از 35 مطالعه‌ای که درباره خطر سرطات پروستات صورت گرفته است، نتیجه‌گیری شده که این سرطان هیچ رابطه‌ای با چاقی ندارد. در برخی از این مطالعات، گزارش شده است که در مردان چاق خطر این سرطان، مخصوصاً تومور‌های تهاجمی‌تر آن، در مقایسه با مردانی که وزن مناسب دارند بیش‌تر است. در یکی از این مطالعات، مشخص شد که خطر بروز این سرطان در مردانی که نسبت دور کمر به دور قسمت بالایی ران آنها بالا می‌باشد بیش‌تر است، و این امر حاکی از آن است که شاید چربی شکم مقیاس مناسب‌تری برای سرطان پروستات باشد.

در مطالعاتی که در آنها BMI و مرگ‌ومیر ناشی از سرطان پروستات را بررسی کرده‌اند، نتایج متناقضی به‌دست آمده است.

با وجود آنکه بین چاقی و موارد بروز (Incidence) سرطان پروستات رابطه‌ای وجود ندارد، در تعدادی از مطالعات، عوامل بالقوه بیولوژیکی که با چاقی مرتبط هستند، مانند فاکتور‌های رشد مرتبط با انسولین، لپتین، و دیگر هورمون‌ها، بررسی شده‌اند. نتایج حاصل از این مطالعات متناقض می‌باشند، ولی در کل، خطر سرطات پروستات در مردانی مشاهده شده است که در آنها لپتین، انسولین، و IGF-1 (که فاکتور رشد 1 شبیه به انسولین است) در سطوح بالا موجود می‌باشد.

10- آیا شواهدی در دست است که چاقی با سرطان کیسه صفرا، تخمدان، یا لوزالمعده مرتبط می‌باشد؟

مشخص شده است که افزایش خطر سرطان کیسه صفرا، مخصوصاً در زنان، با چاقی مرتبط می‌باشد. ممکن است علت این امر بالاتر بودن فراوانی وجود سنگ کیسه صفرا در افراد چاق باشد، چون سنگ کیسه صفرا یک عامل خطر قوی برای ابتلا به سرطان کیسه صفرا است. اما شواهد موجود برای نتیجه‌گیری قطعی کافی نیست.

مشخص نیست که آیا چاقی بر خطر سرطان تخمدان تأثیر می‌گذارد. در برخی از مطالعات گزارش شده است که خطر این سرطان در زنان چاق بیش‌تر می‌باشد، در حالی‌که در بررسی‌های دیگر هیچ رابطه‌ای بین این دو پیدا نشده است. در یک گزارش اخیر اعلام شد در زنانی که در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی اضافه وزن دارند یا چاق هستند، خطر بروز این سرطان بیش‌تر است؛ و اینکه در زنان چاقی که مسن‌تر هستند این خطر افزایش نمی‌یابد.

در مطالعاتی که در آنها رابطه بین چاقی و سرطان لوزالمعده را ارزیابی کرده‌اند، نتایج متناقضی به‌دست آمده است. در یک بررسی اخیر مشخص شد که چاقی خطر سرطان لوزالمعده را تنها در بین کسانی افزایش می‌دهد که از نظر بدنی فعال نیستند. در یک تجزیه و تحلیل جامع اخیر، گزارش شد که ممکن است در افراد چاق خطر سرطان لوزالمعده 19 درصد بیش‌تر از خطر مربوطه در کسانی باشد که دارای BMI مناسب هستند. اما این نتایج قاطع نبودند.

11- آیا با اجتناب از افزایش وزن خطر سرطان کاهش می‌یابد؟

قاطعانه‌ترین راه تست نمودن اینکه آیا اجتناب از افزایش وزن خطر سرطان را کاهش می‌دهد، انجام آزمایش بالینی کنترل شده است. تا به‌حال، هیچ آزمایش بالینی کنترل شده‌ای درباره تأثیر اجتناب از افزایش وزن بر خطر سرطان صورت نگرفته است. اما در بسیاری از مطالعات مشاهده‌ای مشخص شده است که با اجتناب از افزایش وزن خطر سرطان‌های روده بزرگ، پستان (پس از یائسگی)، لایه داخلی رحم، کلیه، و مری کم‌تر می‌شود. در مورد سرطان تیروئید شواهد موجود محدود است، و درباره سرطان‌های دیگر شواهد قابل ملاحظه‌ای وجود ندارد.

12- آیا با کم کردن وزن خطر سرطان کاهش می‌یابد؟

درباره تأثیر کم کردن عمدی وزن بدن بر انواع مختلف سرطان، شواهد کافی در دست نمی‌باشد. در تعداد بسیار معدودی از مطالعات مشاهده‌ای، تأثیر کم کردن وزن بررسی شده است، و در تعداد اندکی از مطالعات به عمل آمده مشخص شده است که خطر بروز سرطان پستان در زنانی که وزن خود را کم کرده بودند مقداری کاهش می‌یافت. اما در اکثر این مطالعات انجام این ارزیابی میسر نشد که آیا این کم کردن وزن عمدی بود یا اینکه دیگر مشکلات بهداشتی باعث کاهش وزن شده بود.

در یک مطالعه اخیر که در آن تأثیر کم کردن عمدی وزن بدن بررسی شده بود، مشخص شد در زنانی که به‌طورعمدی 20 پوند یا بیش‌تر از وزن خود را کم کرده بودند و دیگر اضافه وزن نداشتند، نرخ بروز سرطان در سطح نرخ مربوط به زنان سالمی است که هرگز وزن بدن خودشان را کم نکرده بودند. اما موارد کاهش غیرعمدی وزن با کاهش خطر سرطان مرتبط نبودند.

13- آیا فعالیت منظم بدنی خطر سرطان را کاهش می‌دهد؟

هیچ آزمایش بالینی کنترل شده‌ای درباره تأثیر فعالیت منظم بدنی بر خطر بروز سرطان صورت نگرفته است. اما در مطالعات مشاهده‌ای ارتباط احتمالی بین فعالیت بدنی و کم‌تر شدن خطر بروز سرطان روده بزرگ یا سرطان پستان بررسی شده است:

سرطان روده بزرگ: در سال 2002، در یک بررسی عمده در مورد آزمایشات مشاهده‌ای به عمل آمده، مشخص شد فعالیت بدنی خطر سرطان روده بزرگ را به میزان50 درصد کاهش می‌دهد. این کاهش دادن میزان خطر حتی با انجام سطوح متوسط فعالیت بدنی حاصل می‌شد. به‌عنوان مثال، در یک بررسی مشخص شد که حتی با انجام نرمش بدنی به میزان متوسط، مانند پیاده‌روی سریع به مدت 3 تا 4 ساعت در هفته، می‌توان خطر سرطان روده بزرگ را کاهش داد.

در تعداد محدودی از مطالعات، تأثیر فعالیت بدنی بر خطر سرطان روده بزرگ در افراد لاغر و چاق را بررسی نموده‌اند. در اکثر این مطالعات مشخص شده است فعالیت بدنی در مورد تمام سطوح BMI تأثیری محافظت‌کننده دارد.

سرطان پستان: الگوی رابطه بین فعالیت بدنی و خطر سرطان پستان تا حدی متفاوت است. در اکثر مطالعاتی که درباره سرطان پستان صورت گرفته است، بر زنان پس از دوره یائسگی تأکید نموده‌اند. در یک بررسی اخیر که در برنامه ابتکار بهداشت زنان (Women′s Health Initiative) صورت گرفت، مشخص شد فعالیت بدنی در بین زنان یائسه، در سطح پیاده‌روی به مدت 30 دقیقه در روز، با کاهش 20 درصدی خطر سرطان پستان مرتبط می‌باشد. اما این کاهش خطر در بین زنانی از همه بیش‌تر بود که دارای وزن نرمال بودند. در این زنان، فعالیت بدنی با کاهش 37 درصدی خطر سرطان پستان مرتبط بود. در زنانی که اضافه وزن داشتند یا چاق بودند، این تأثیر حفاظتی فعالیت بدنی مشاهده نشد.

14- در توضیح پیوند بین چاقی و سرطان، مکانیسم‌های بیولوژیکی که تصور می‌شود نقش داشته باشند کدامند؟

ممکن است برای سرطان‌های مختلف مکانیسم‌های بیولوژیکی متفاوتی وجود داشته باشند که توضیح می‌دهند چگونه چاقی خطر این سرطان‌ها را افزایش می‌دهد. (به پرسش‌های 6–11 مراجعه شود). مکانیسم‌های دقیق مربوط به هیچ‌یک از انواع مختلف سرطان مشخص نمی‌باشد. اما مکانیسم‌های احتمالی شامل تغییرات در هورمون‌های جنسی (به‌عنوان مثال، استروژن، پروژسترون، و آندروژن‌ها)، و انسولین و IGF-1 در افراد چاق است، و ممکن است این مکانیسم‌ها افزایش خطر سرطان‌های پستان، لایه درونی رحم، و روده بزرگ را توضیح دهند. ممکن است گلوبولینی هم که به هورمون‌های جنسی متصل می‌شود، و پروتئین حامل اصلی برای هورمون‌های جنسی خاص در پلاسما است، در تغییر خطر این سرطان‌ها در افراد چاق نقش داشته باشد.

15- نیاز‌های جاری تحقیقاتی کدامند؟

گرچه تحقیقات گسترده‌ای درباره جمعیت‌های بزرگ به عمل آمده و در آنها پیوند احتمالی بین چاقی و سرطان بررسی شده است، تعداد آزمایشات بالینی که در آنها تأثیر کنترل وزن، فعالیت بدنی، و تراز انرژی (تعداد کالری وارد شده به بدن در مقایسه با تعداد کالری مصرف شده در بدن) بر سرطان بررسی شده باشد معدود است. در مورد برخی از انواع سرطان، مانند سرطان‌های روده بزرگ و پستان، مشخص نیست که آیا افزایش خطر سرطان در افراد چاق ناشی از اضافه وزن؛ رژیم غذایی پرچربی و پرکالری؛ فقدان فعالیت بدنی؛ یا ترکیبی از این عوامل می‌باشد.

در گزارش سال 2002 سازمان بین المللی تحقیقات سرطان (IARC)در مورد آزمایشات بالینی در آینده، توصیه‌های زیر به عمل آمده است:

مطالعات دراز مدت مداخله‌ای درباره تأثیر تغییرات غذایی بر افزایش وزن و خطر سرطان انجام شود؛

مطالعات درازمدت مداخله‌ای درباره تأثیر الگوهای فعالیت بدنی (شدت، فراوانی، و مدت زمان انجام انواع مختلف فعالیت بدنی) در ارتباط با افزایش وزن و خطر سرطان انجام شود؛

مطالعات درازمدت مداخله‌ای درباره تأثیرات ترکیبی تغییرات غذایی و فعالیت بدنی بر چاقی و خطر سرطان صورت گیرد؛ و مطالعات مربوط به مداخله جامعه در پیشگیری افزایش وزن و تشویق و پیشبرد فعالیت بدنی به عمل آید.

در چند گزارش بین‌المللی، نتیجه‌گیری شده است که برای کنترل همه‌گیری چاقی باید سرمایه‌گذاری‌های قابل ملاحظه‌ای توسط بخش‌های متعددی از جامعه انجام شود. برای افزایش فعالیت بدنی و تشویق و پیشبرد خوردن غذاهای مناسب در خانواده‌ها، مهد کودک‌ها، مدارس، و محل‌های کار، باید تلاش‌هایی صورت گیرد. به تلاش‌هایی در زمینه خدمات اجتماعی، مانند مراقبت‌های بهداشتی و آموزش عمومی، و همچنین به سیستم‌های حمل و نقلی احتیاج است که پیاده‌روی و استفاده از دوچرخه را تشویق می‌کند.